Wow ijspret!

Al meerdere dagen dikt het ijs aan. Ook de dagtemperaturen gaan niet meer boven nul. En in Nederland wordt er al duchtig geschaatst. Dan begint mijn hartje te popelen: wanneer kunnen we schaatsen?! Genieten in de buitenlucht van winterlicht en koude lucht. Van snelheid maken en evenwicht houden op je schaatsen, van groeven trekken en piroutettes maken. Ik zie het zo al voor mijn ogen!

En dan de domper

Ik surf op het internet en zoek 'waar wordt er geschaatst'. De eerste hits zijn er uit Nederland. Ijspistes in Utrecht enz. Dat laat het beste verhopen maar nee. Het nieuws van hier te velde is minder gunstig. Althans dat geven een aantal burgemeesters aan in een gezamenlijk communiqué: 'het ijs is nog niet dik genoeg. Het is gevaarlijk.' De volgende ochtend zet ik toch aan naar een oude Scheldearm hier in Merelbeke. Het is er ijzig stil. Een wandelaar passeert: 'nee ik heb nog geen schaatsers gezien, ze hebben op het nieuws gezegd dat het nog te gevaarlijk is.'

Dat koppig kantje van mij...

zorgt ervoor dat ik zelf wil vaststellen hoe het gesteld is met het ijs. Ik zoek een stukje waar ik makkelijk bij de Scheldearm kan en waar er een tak boven het water zich uitstrekt. Een levende liefst want ik wil er mij aan vasthouden en dan eens de sterkte van het ijs testen door erop te springen. Barst het dan trek ik mezelf weer aan land via die tak. Zo gedacht en ook zo gedaan. Het ijs geeft geen krimp. Ik probeer meermaals en spring nog wat hoger. Yes! het ijs is perfect. Want precies aan de zijkanten onder de bomen kan het al eens wat langer duren vooraleer het ijs je dragen kan. Ik bind mijn schoeisel aan en vertrek. eerst wat aarzelend.

Er gaat een noodscenario door mijn hoofd

mocht het ijs toch barsten dan blijf ik schaatsen in de richting dat het iijs niet zacht en liefst zo snel mogelijk naar de kant. Beetje bij beetje breid ik mijn terrein uit. Na een half uurtje over en weer, heb ik een ijspiste verkend van een kilometer. Dat is genoeg voor mij.  Ik wil na dit spannends ook ontspannen. Ik kan kijken naar de berijmde natuur en ik kan de wind voelen spelen in mijn vest en op mijn gelaat. Een enkele keer hoor ik het ijs zich kraken. Er gaat dan een akelig scheurend geluid door de lucht. Van mijn vader weet ik dat dat geen kwaad kan: ijs moet zich kunnen 'zetten'. En als ingenieur weet ik dat ook: alle stoffen krimpen bij dalende temperaturen maar niet zo met ijs. Daarom komt er al eens lucht onder. Schaats je erover dan druk je het weg en valt het ijs op het water wat een donderend geluid geeft. Best beangstigend als je alleen op het ijs vertoeft. De vruchten van mijn verkenning zijn echter zoet: het zicht op de wallen van de oude Schelde is prachtig. Ik geniet van de peis en vree! Een eenzame wandelaar kijkt toe en zet zijn tocht verder.   

Afhankelijkheid

Er kwamen nog passanten die eerst verwonderd keken om dan een beetje angstig te vragen: 'is het wel sterk genoeg?'. Zoals je kan zien en horen! Ik schaats nog eens naar een boom, pak zo'n overhangende tak beet en spring. Geen krimp. 'Ah zo' zegt het koppeltje tegen elkaar'. Ik zie bij de heer enig verlangen boven drijven: 'waarom ook niet de schaatsen aanbinden?'. De twijfel staat ook in hun ogen te lezen. Want ja die 'officiële kanalen' hebben toch aangegeven dat het nog niet kan. Ik bedenk dat ze gelijk hebben met hun aarzeling en dat ik er blij mee ben want als er een hele 'meute' erop komt, voel ik me wellicht ook minder op mijn gemak.

Autoriteiten

Het toont echter hoeveel belang we hechten aan 'autoriteiten' en hun mening. Die spelen echter graag op 'safe'. Kunnen eigenlijk ook niet anders. Mensen vergeten de rol die zij spelen en de verantwoordelijkheid die zij niet op zich wlllen nemen. Terecht. Wil jij verantwoordelijk zijn voor een ongeval? Nee toch?!

Het eigenaardige is dat we vervolgens bang worden om onze eigen verantwoordelijkheid te nemen. Om zelf vast te stellen wat kan of niet kan, verantwoord is of niet. We willen het van een specialist horen. En zo worden we beetje bij beetje bange wezens. Die nog meer advies nodig hebben, die nog minder op het eigen oordeel durven betrouwen. Of denk je dat die burgemeesters experten ijs zijn? En wat dan nog: durf jijzelf ook nog vaststellingen te doen? Of kies je voor 'geloven' van wat je niet zelf hebt nagegaan?

'Geloof alleen kan je redden'

Ondanks de ontkerkelijking zit dit credo er nog diep in. Want dat is wat we doen: we geloven. We checken niet, we geloven woorden, gedachten van anderen. We doen dat voor de ijssterkte, voor onze eetgewoonten (het zoveelste kookboek), voor onze gezondheid (ha die dokter weet het). Ik noem het ons reiken naar buiten. 'Die zal het wel weten.' De dokter, de viroloog, de diëiste,...  Waar is het vertrouwen? Waar is de gezonde kritische geest?

De beweging die we weinig maken is: 'wat voel ik?' wat weet ik? Hoe kan ik het zelf correct inschatten? Doordat we deze inschatting steeds minder maken verfijnen we onze eigen waarneming niet. We zoeken en tasten niet zelf om te kunnen beslissen: we googlen de mening van anderen.   De afhankelijkheid neemt zo overhands toe. Het maakt ons niet alleen steeds meer afhankelijk, het zorgt er ook voor dat we ons inschattingsvermogen niet verfijnen. Onze zelfredzaamheid keldert aan een hels tempo. En onze eigen waarneming dan?

ANGST

Hoe kan ik zelf weer  correcte inschattingen maken? Hoe kan ik dat vertrouwen in de eigen waarneming weer opbouwen? Ja doen zeker?! Met vallen en opstaan zoals een kind leert stappen. Wat ons tegenhoudt is angst. Angst ontstaat daar waar we het gevoel hebben de controle te verliezen. Doordat we angst ervaren en dit onaangenaam is krijgen we schrik voor de angst. En zo wordt dat monster steeds groter! Angst is iets wat we mentaal maken. Het is een product van ons denken: het is irreëel, een fantasie. Dat beseffen is een eerste stap. Het denken temmen is dan ook de opdracht willen we de angst doorbreken.  

Tem je angst

Ok, je weet dan dat het irreëel is. Hoe tem je het? Je voelt de angst? Nu? Stop dan even met te willen vluchten en neem voor één keer de tijd om bij dit gevoel te verwijlen. Je laat het er zijn. Je richt er welwillend je aandacht op. Blijven, niet weglopen. Voel wat er nu gebeurt. Je geeft de angst de tijd om zich op te lossen in je eigen veld. Beetje bij beetje. Ja het komt terug. En jij doet hetzelfde opnieuw. En opnieuw. Stel vast wat dat met je doet.

Het ijs heeft mij gedragen, het gaf geen krimp. De angst die even opkwam verdween. Ik ben er nog blij mee. Verwijlen en laten zijn, sterkt mij wezenlijk.

Vreugde krijgt ruimte

Als dan die angst zich oplost in je zijn kan er iets wonderlijks gebeuren: er komt ruimte voor het onverwachte, het niet bedachte en het niet-te-bedenken zijn ontspruit als uit het niets. Alsof het al die tijd aan het wachten was op een kans. Alsof ik het al die tijd tegenhield.

Ik en mezelf

hebben een dansje gedaan. Een gesprek. Het is een wat bizar duo maar het bestaat in ieder van ons. Wij praten tegen onszelf, moedigen onszelf aan, kafferen onszelf uit, vernederen het of zetten het op een schavot. 

Ik en mezelf communiceren. Ik kan daarbij te werk gaan als zorgvuldige lezer om vervolgens een wederwoord te laten ontstaan. Dat is een dans. En die dans kan je leren. Er zijn daar woorden voor, er zijn stappen te zetten en lagen te detecteren. Lezen van je zijn. Je leert het in onze 'communiceer in harmonie'. Wil je eerst met me kennis maken kom dan naar ons gratis intro-moment waarin we nee leren zeggen op een manier die onszelf en de ander recht doet.